Przeszczepy

Choroby przyzębia, tkanek okołowierzchołkowych oraz urazy często prowadzą do utraty zębów, recesji kości i dziąseł. Zanikły wyrostek zębodołowy stanowi problem dla późniejszej stałej, wytrzymałej i estetycznej odbudowy protetycznej. Dzisiejsza technika i wiedza umożliwia korzystanie z różnorodnych materiałów służących do uzupełniania ubytków kostnych, polepszających jakość przyszłego podłoża protetycznego. Nadal jednak 'złotym standardem' pozostaje własna kość pacjenta, która jest najlepszym materiałem pod względem biologicznym. Zalety to: wysoki osteogenny i osteoindukcyjny potencjał, stosunkowo szybki czas gojenia, możliwość uzyskania różnego kształtu i wielkości bloków kostnych, dobranych w zależności od oczekiwanego kierunku augmentacji (odbudowy).

Miejsca biorcze kości to najczęściej okolice bródki, gałaź żuchwy, guz szczęki, kość jarzmowa lub bezpośrednie sąsiedztwo ubytku.Zaletą tych technik jest krótszy czas rekonwalescencji, brak blizn oraz możliwość wykonania zabiegu bez stosowania znieczulenia ogólnego.Materiał pobiera się w postaci bloczków lub wiórków.Służą do tego skrobaczki kostne (safescaper), trepany, oscylacyjne mikropiły chirurgiczne i urządzenia ultradźwiękowe Piezosurgery, które dzięki cięciom mikrometrycznym dają maksimum precyzji chirurgicznej i wrażliwości śródoperacyjnej.Selektywne cięcie minimalizuje uszkodzenie tkanek miękkich, co zwiększa bezpieczeństwo dla lekarza i jego pacjentów, a efekt kawitacji zwiększa widoczność śródoperacyjną i zapewnia wolne od krwi pole operacyjne. Dzięki tej technologii w trakcie cięcia nie wydziela się nadmierne ciepło powodujące nekrozę kości.Wysoka częstotliwość drgań umożliwia efektywne i kontrolowane użycie oraz poprawia proces gojenia się tkanek.

W Klinice DENT-SM w Warszawie używamy urządzenia Piezosurgery japońskiej firmy NSK. Dodatkowe podświetlenie końcówki polepsza widoczność pola operacyjnego.

Pobieranie bloczka kości autogennej do przeszczepu.

Bloczek kostny przenoszony w miejsce zaniku kości.

Bloczek kostny umocowany śrubami do osteosyntezy w miejscu biorczym – zaniku kości.

 

Proces wgajania przeszczepionej kości.

Implantacja w miejscu odbudowanej kości.

Przeszczepy wewnątrzustne są techniką stosowaną z wyboru, w przypadkach miejscowych ubytków wyrostka zębodołowego, preimplantologicznej i pourazowej odbudowy, augmentacji kostnej przy jednoczesnym wszczepieniu implantu i podniesienia dna zatoki szczękowej.Dodatek wolnoresorbowalnego materiału syntetycznego pozwala zredukować ilość pobieranej kości własnej pacjenta oraz zmniejsza resorbcję tkanki w miejscu zabiegu.

Wszczep należy osłonić przed szybko narastającą tkanką nabłonkową. Najlepszą naturalną osłonę stanowi okostna.W przypadku jej np. uszkodzenia można ją zastąpić sztucznymi błonami resorbowalnymi lub nieresorbowanymi. Pełnią one dodatkowo funkcję stabilizującą dla augmentatu, zwłaszcza wzmocnione pinami przytwierdzającymi je do kości. Całość następnie ważne aby została pokryta nienaprężonym płatem tkanek miękkich.

W zabiegach augmentacyjnych coraz częściej używany jest klej fibrynowy, komórki szpiku kostnego i np.masy bogato płytkowej(PRF) której produkcję umożliwia wirówka do krwi.Matryca fibrynowa uzyskana ze środkowej części probówki odwirowanej krwi pacjenta będzie sterować procesem gojenia, w znacznym stopniu przyśpieszając go i co najważniejsze będzie zwiększać rewaskularyzację przeszczepu poprzez wspomaganie angiogenezy.

Przeszczepy dzielimy na:

• autogeniczny (inaczej autotransplantacja) – przeniesienie własnej tkanki lub narządu z jednego miejsca na drugie,
• allogeniczne-w obrębie tego samego gatunku
• ksenogeniczny-między osobnikami róznego gatunku

Przeciętny okres gojenia przeszczepu kostnego wynosi od 3 do 6miesięcy, zależnie od zastosowanego materiału, a celem augmentacji tkanki kostnej jest osiągnięcie optymalnego efektu funkcjonalno-estetycznego późniejszej odbudowy protetycznej.